۳۱ اگوست به سلطنت رسیدن عبدالحمید دوم

عبدالحمید دوم (به ترکی عثمانی: عبد الحمید ثانی) سی و هفتمین سلطان و خلیفه امپراتوری عثمانی بود که در ۳۱ اوت ۱۸۷۶ تا ۲۷ آوریل ۱۹۰۹ در قلمرو عثمانی حکومت کرد.
صدراعظم او در تلاش برای اصلاح دولت به طراحی مشروطیت و ایجاد مجلس قانونگذاری اقدام کرد. قانون اساسی جدید، آزادی فردی را تضمین میکرد در حالی که هنوز اختیارات اساسی با سلطان بود. فشار از جانب اروپا سلطان عبدالحمید را وادار ساخت تا با قانون اساسی موافقت نماید، اما او در سال ۱۸۷۸ مجلس را منحل کرد و بار دیگر حکومت مطلقه را برقرار کرد. سلطان عبدالحمید با ساخت مدارس، مساجد، خطوط آهن و تلگراف در جهت پیشرفت ترکیه گام برداشت.
عبدالحمید متولد سال ۱۸۴۲ و فرزند سلطان عبدالمجید است در سن هفت سالگی مادرش را از دست داد و همسر دوم عبدالمجید که عقیم بود عبدالحمید را خیلی دلسوزانه بزرگ کرد.
عبدالحمید فردی هشیار، سیاسی، ادیب، شاعر و مسلط بر زبانهای عربی، فارسی و ترکی بود و بسیاری از کتب ادبی و تصوف را مطالعه کرده بود.
عبدالحمید بعداز عزل برادرش مراد در شعبان سال اوت ۱۸۷۶ در حالی که ۳۴ سال سن داشت قدرت امپراتوری عثمانی را بعهده گرفت؛ و با توجه به عنایت وی به دین اسلام او را بنام خلیفه خطاب میکردند و شخصیتهای مذهبی، سیاسی و اجتماعی و روسای دینی مناطق مختلف مسئولیت و خلافتش را تهنیت گفته و بهمحض در دست گرفتن قدرت شادی کنان توپهایی شلیک کردند و در استانبول سه روز جشن و سرور برگزار گردید و با حضور شیخالاسلام و بزرگان دین در مسجد جامع ابوایوب انصاری مراسم نهائی بیعت برگزار شد.
زمانی عبدالحمید زمام امور را بدست گرفت، دولت عثمانی غرق در بدهیهای خارجی بود و در جهت بهبودی وضعیت اقتصادی و پرداخت بدهیهای خارجی اقداماتی را انجام داد.
عبدالحمید در جهت اصلاحات داخلی اقدام نمود و به مسیحیان و غیر مسلمانان تا حد زیادی آزادی اعطا کرد، تا شاید از فشار اروپا بکاهد.
عبدالحمید حاضر به پیروی از تمدن غرب نبود و معتقد بود شرق و اسلام خود دارای تمدن قوی و مثال زدنی هستند و نیازی به تمدن و فرهنگ غرب ندارند.
وی به قدرت والیان خود در مناطق مختلف افزود و تغییراتی کمی و کیفی در ولایت والیان خود داد. در نظام قضائی و نظامی اصلاحات ملموسی معمول گردید و دانشکدههای مختلف را دایر کرد و جوانان ترک را به علوم روز مسلح نمود.
خطوط راه آهن را توسعه داد و راه آهن بین دمشق و مدینه را احداث کرد همچنین خانهٔ سالمندان، دارالفنون، دارالنفوس عمومی و مدارس عالی تأسیس کرد.
در دوران عبدالحمید رشد فرهنگ چشمگیر و نشر و چاپ کتب و ورود کتابها و مجلات کاملاً آزاد بود، به همین دلیل روزگار وی بعنوان دوره رشد فرهنگ و از بهترین دوران خلافت عثمانیها نام گرفت و زبان زد شد.
در دوران عبدالحمید انقلابات وشورشهایی در مناطق مختلف از جمله در منطقه هرزگوین شعلهور گردید که خواست اولیه آنها اصلاحات بود لیکن بعداً مشخص شد اصلاحات فقط یک بهانه بوده است.